Rozdział XXIII

Podeszłam do drzwi i lekko je uchyliłam.

- Bartek, co ty tutaj robisz? - zapytałam zdziwiona,kiedy zobaczyłam przyjmującego.

- Mogę wejść? - powiedział, ale ja nie miałam zamiaru go słuchać. Chciałam zamknąć drzwi, ale on zablokował je nogą. - Proszę, wpuść mnie. Zajmę ci tylko pięć minut.

Odsunęłam się i wpuściłam Kurka do środka. Zamknęłam za nim drzwi i usiadłam na łóżku.

- Najpierw chcę cię jeszcze raz przeprosić. Zachowałem się jak dupek.

- Bartek,powtarzasz się. Ja nie mam zamiaru w kółko słuchać tylko tego samego. "Przepraszam. Zachowałem się jak dupek. Zmieniłem się". Rozumiesz? Mnie to denerwuje!

- Od Łukasz już dostałem. Teraz twoja kolej, wal - powiedział i nastawił policzek. A ja z jak największą siłą uderzyłam go.

- Chcesz mocniej? - zapytałam, podnosząc rękę.

- Nie. Chyba już mi wystarczy - odpowiedział,wstając gwałtownie i pocierając zaczerwieniony policzek. Zrobiło mi się go trochę żal. Ale Karolina,masz być silna.Nie poddawaj się! 

-Bartek.... Nie jestem osobą, która długo się gniewa. I chociaż wiem,że powinnam odstrzelić ci jaja, nie potrafię.

- Czyli, że wybaczasz mi? 

- Myślę, że chyba wiesz co zrobiłeś złego i więcej nie popełnisz tego błędu.

Bartek przytulił mnie chyba z całej siły. 

- No, bo ja przyszedłem też,żeby poradzić się ciebie w jednej sprawie - zaczął nieśmiało.

- O co chodzi?

- Poznałem fajną dziewczynę i nie wiem gdzie mam zabrać ją na tą pierwszą randkę.

Poradziłam Kurkowi do jakiego miejsca ma zabrać swoją przyszłą dziewczynę, jak ma się zachować.

Kiedy skończyliśmy rozmawiać było po trzeciej w nocy. Podnieśliśmy się z łóżka i podeszliśmy do drzwi. Otworzyłam je i wyjrzałam na korytarz. Zauważyłam czyjąś sylwetkę zmierzającą w naszą stronę.

- Łukasz? Nie śpisz jeszcze ? - zdziwił się Bartek, bo to on wcześniej zidentyfikował osobę.

- Jakoś nie mogłem spać. Karolina, możemy pogadać?- Łukasz zwrócił się do mnie.

- Ty też chcesz się wyspowiadać? - zapytałam.

- Można tak powiedzieć.

- To ja nie będę się wtrącał, nie mam zamiaru robić tego po raz kolejny. Żegnam się i odchodzę - powiedział przyjmujący i szybkim krokiem ruszył w stronę swojego pokoju.

Przez chwilę oboje przyglądaliśmy się odchodzącemu Kurkowi. Najpierw do pokoju wszedł Łukasz, a ja za nim. Zamknęłam drzwi i stanęłam obok Łukasza przy oknie.

-Mam dzisiaj dzień dobroci, nie zmarnuj tego- na mojej twarzy pojawił się chytry uśmieszek.

- Ładna piżamka.

- Łukasz, źle zaczynasz - powiedziałam, grożąc mu palcem. Łukasz złapał mnie za nadgarstek i przyciągnął do siebie. Lekko musnął moje usta. Odsunęłam się od niego i złapałam za rękę. Położyłam się na łóżku, Łukasz obok mnie i oparłam głowę na jego ramieniu.

- Wiesz, ile czekałem na ten moment? Myślałem, że nigdy do tego nie dojdzie.

- Ciiii...

- Już się zamykam.

Mimowolnie się uśmiechnęłam. Wróciłam na właściwy tor w moim życiu. Teraz wszystko musi być już dobrze.

Nawet nie zorientowałam się kiedy zasnęłam.

-Wstawaj księżniczko, wstawaj, wstawaj - usłyszałam głos Łukasza.

- Zamknij się, zamknij się - próbowałam go naśladować, ale on tylko wybuchnął śmiechem. - Która godzina?

- Wpół do siódmej.

- To w takim razie DOBRANOC - powiedziałam, wyraźnie podkreślając ostatnie słowo.

- Ale pewnie zaraz wpadnie tutaj...

 Nie skończył, bo do pokoju wszedł Ignaczak z Możdżonem.

- Igła - dokończyłam za niego.

- Łukasz, ja się o ciebie martwię, już miałem dzwonić na policję, że zaginął nam dwumetrowy pajac, a ty sobie tutaj siedzisz?- zaczął swój monolog libero naszej cudownej reprezentacji.

- Krzysiu, zostawiłem ci karteczkę - odpowiedział spokojnym tonem rozgrywający.

- Trzeba było napisać smsa. Karteczka mogła wpaść pod łóżko, wylecieć przez okno, spalić się, a smsa bym przeczytał !

- Krzysiu, nie histeryzuj. Znalazł się, wszystko z nim w porządku - uspokajał go Marcin, a ja przyglądałam się całej scenie z zdziwieniem.

-Jestem już spokojny... Jesteście gotowi na jogging ? - zapytał libero, a ja pytająco spojrzałam na niego. - Wskakujcie w dresy, bo wszyscy czekają na was.

Ignaczak wraz z kapitanem reprezentacji w cudowny sposób opuścili mój pokój, trzaskając drzwiami jak najmocniej się dało. Spojrzałam na Łukasza z politowaniem.

- Słyszałaś! Wszyscy na nas czekają. Ja lecę do pokoju po dres i za pięć minut jestem z powrotem - powiedział i też trzasnął drzwiami. Jak tak dalej pójdzie to pozabijam ich wszystkich za to trzaskanie.

Weszłam pod prysznic i wzięłam bardzo krótki prysznic. Ubrałam dres i buty do biegania. Zabrałam telefon z słuchawkami. Łukasz jeszcze nie przyszedł, więc chciałam go zaskoczyć i stawić się pod jego drzwiami, ale kiedy miałam otwierać drzwi, zapukał. Wyszłam i zamknęłam drzwi na klucz,i razem z Żygadło zeszliśmy przed hotel. Wszyscy oczywiście już czekali i nie obyło się bez marudzenia, że czemu musieli tak długo na nas czekać.

Trener ruszył, a za nim cała zgraja siatkarzy. Włożyłam słuchawki do uszu i jakoś przetrwałam ten godzinny jogging.

Iwonko, dzisiaj masz urodzinki ! Składałam ci już życzenia, a to taki mały prezencik ;) Jeszcze raz wszystkiego najlepszego ! I więcej rozdziału na blogu o 'typie idealnym' :**